sdssdd
REPORTAGES
Indonesië
India
Cambodja
Bateri (links) uit Muzaffarnagar heeft nog geluk gehad, ze is niet geaborteerd door haar ouders en heeft op haar beurt ook haar dochters laten leven.
Moordpraktijken: landelijk worden er op 1000 jongens 927 meisjes geboren, in sommige districten zijn het er slechts 855.
Meisjesbijslag: Armen met een dochter worden gesteund met een bijdrage van 3000 dollar.
|
|
sdsdd
Dood: de ongewenste dochters van India
In India worden elk jaar bijna een miljoen zwangerschappen afgebroken omdat een meisje op komst is. Het gevolg van een traditie die helemaal is ontspoord.
‘Bateri’ heet ze. ‘Teveel’. Haar naam zegt alles. Ze is de vijfde dochter van een keuterboer uit een afgelegen dorp in Muzaffarnagar. Voor haar ouders is dat duidelijk ‘teveel’.Voor Bateri is er geen ontsnappen aan haar noodlot. Haar naam is een constante herinnering dat ze als meisje haar ouders geen vreugde brengt, maar slapeloze nachten hoe ze haar bruidschat bij elkaar kunnen schrapen. Bateri heeft nog geluk gehad. Ze is niet geaborteerd zoals zoveel anderen. Al hadden haar ouders dat misschien gewild.
,,Hier zijn geen klinieken met van die moderne apparaten om het geslacht van een ongeboren baby te bepalen,” constateert de 40-jarige dorpsgenote Thahira droogjes. De dichtstbijzijnde kliniek is 50 kilometer verderop. Daar komen de zwangere vrouwen uit het dorp zelden of nooit. ,,We zijn aangewezen op de traditionele vroedvrouw,” zegt Thahira. Daar halen ze de kruidendrankjes die hen aan zonen moeten helpen. Thahira heeft het weinig geholpen: ze heeft vijf dochters en een zoon. Abortus is voor haar als moslima geen optie. De moslimtraditie om meisjes aan familieleden uit te huwelijken biedt enige soelaas. ,,Maar het gebeurt wel. Ook hier. Mijn hindoe buurvrouw heeft al zeker vijf keer een zwangerschap afgebroken. Met wortelzaad.”
Een ijzige stilte bevestigt Thahira’s verhaal. De vrouwen die zonet nog uit volle borst strijdbare liederen zongen om de bruidschat traditie te weren en hun dochters een betere toekomst te bieden, zwijgen. In India geven ouders traditiegetrouw hun dochters bij het huwelijk een bruidschat mee, een symbolische bijdrage voor de schoonfamilie die vanaf dat moment de financiële zorg voor hun dochter draagt. Die gewoonte is echter danig uit de hand gelopen: de familie van de bruidegom claimt de bruidschat als een recht tot ongegeneerde zelfverrijking. De immense bedragen, die de familie van de bruid moet neertellen maakt dochters ongewenst. De statistieken zeggen genoeg. Het district Muzaffarnagar in Uttar Pradesh telt tegenwoordig slechts 855 meisjes per duizend jongens, beduidend minder dan de toch al lage nationale sekseratio van 927 meisjes per duizend jongens.
Achter de cijfers schuilt een realiteit van seksegerichte abortussen en meisjesmoorden. Zo ‘verdwijnen’ bijna een miljoen meisjes per jaar. Alles bij elkaar zijn de laatste vijftig jaar volgens Unicef naar schatting 35 miljoen ongewenste meisjes in India verdwenen: geaborteerd gedood na de geboorte. Over tien jaar zijn het er 50 miljoen.
De verhouding jongens en meisjes verandert gestaag. In 1961 was het nog relatief in balans met een sekseratio van 976. De laatste twintig jaar keldert het angstaanjagend van 962 in 1981, naar 945 in 1991 tot 927 in 2001. De tussenstand van 918 in 2005 voorspelt weinig goeds voor de ongeboren dochters van India. In sommige plaatsen in Uttar Pradesh, Haryana en Punjab is al sprake van een schrijnend vrouwentekort. Met als instant ‘oplossing’ vrouwenhandel en polyandrie: arme meisjes uit tribale gebieden worden voor honderd euro gekocht en door broers gedeeld om zonen te produceren.
Alles staat of valt met de geboorte van een zoon. De zoon is de as van het Indiase gezin: het fundament van de toekomstige generatie.
Zelfs de vrouwelijke premier Indira Gandhi die het land met ijzeren hand reageerde, kon de sterke voorkeur voor een zoon niet uitvlakken. Zonen zijn niet alleen een garantie dat de familielijn wordt voorgezet, zij zijn ook de oudedagsvoorziening voor de ouders en banen hen een weg naar het hiernamaals door de laatste hindoe rituelen bij de crematie uit te voeren. Dochters daarentegen worden gezien als ‘tijdelijke’ gezinsleden, totdat ze trouwen. Een dochter opvoeden is het bewateren van de planten van de buurman, luidt een Indiaas spreekwoord. Je hebt er een hoop werk aan, maar geen profijt.
Ouders hebben bij de geboorte van een dochter al nachtmerries over de bruidschat die ze haar moeten meegeven. Een gouden kettinkje en een uitzet van linnengoed en kookpannen is allang niet meer genoeg. Daar hoef je zelfs in het armoedige Kereto niet mee aan te komen, moppert Thaheri. Ook de dorpsbewoners gaan met de tijd mee en eisen een brommer. Bij de stedelijke middenklasse zijn auto’s en buitenlandse reizen de norm. De kluwen van sociaaleconomische factoren en culturele tradities plaatst de zonen op een voetstuk en maakt dochters tot ongewenste lastpakken. India slaagt er niet in om de trend te keren, alle maatregelen ten spijt. Bruidschatten zijn officieel verboden maar niemand die erop let. Het wettelijk verbod op geslachtstesten van foetussen wordt massaal aan de laars gelapt. Ook de onlangs geïntroduceerde meisjesbijslag, waarbij arme gezinnen gefaseerd 3000 dollar ontvangen, lijkt het doel voorbij te schieten. Hoewel zo’n bijdrage Thaheri en haar arme dorpsgenoten helpt de ‘last’ van hun dochters te dragen en mogelijk het aantal abortussen onder de armen terugdringt, weerhoudt het de rijkeren niet hun meisjes foetussen op grote schaal te blijven aborteren.
,,De seksegerichte abortussen hebben niks met armoede of opleiding te maken, maar alles met bezit en rijkdom,” stelt Gauri Chaudhary van de vrouwenorganisatie Action India. Zij heeft een uitgebreide enquête gedaan in de regio Delhi. Nationale sekseratio analyses bevestigen haar conclusies. Rijke, goedopgeleide families tellen aanzienlijk minder dochters dan arme en nauwelijks geletterde landarbeiders, slumbewoners en kastelozen.
Ze kiezen bewust voor kleine gezinnen. hebben makkelijker toegang tot geslachtstesten en meer geld om een abortus te betalen. ,,Ze hebben land en goed, dat willen ze binnen de familie houden en niet delen met de schoonfamilie van de dochter. Eén zoon vinden ze wel genoeg.” De rijkste wijken in Delhi hebben de laagste sekseratio. Na de eerste dochter, blijkt uit de cijfers, wordt de helft van de meisjes foetussen geaborteerd. Na de tweede dochter loopt dat op tot driekwart.
,,Je reinste genocide!,” oordeelt Sabu George. De onderzoeker en activist neemt geen blad voor de mond. Hij wijt de ‘massale meisjesmoord’ aan de artsen die hardnekkig de verboden geslachtstesten blijven propageren. ‘Betaal nu 500 roepies en bespaar 50.000 roepies,’ luidt een veelgebruikte slogan waarmee de ‘goedkope’ echo wordt aangeboden om de ‘dure’ bruidschat te vermijden. Voor de artsen en de producenten van ultrasound scans is het een goudmijn, stelt George. De medici verdienen jaarlijks 200 miljoen dollar aan echo plus abortus behandelingen, terwijl General Electrics en collega’s nog eens 60 miljoen dollar omzetten in apparatuur. ,,Zelfs in de zuidelijke deelstaten waar de traditie van bruidschatten nooit een dominante rol speelde en waar altijd meer meisjes dan jongens werden geboren, is met de komst van echoscopie de sekseratio aan het dalen.”
‘Hier geen geslachtsbepalende scans.’ Die tekst hangt in elke kliniek. Puur voor de show, weet George. Met hulp van zwangere collega’s en media heeft hij al diverse gynaecologen op heterdaad betrapt. Niet alleen in luxe klinieken, maar ook rondreizend met hun mobiele echo apparaten langs afgelegen dorpen. Vaak blijft het bij een waarschuwing of een tijdelijke sluiting.
,,De medici houden elkaar het hand boven het hoofd, ze denken dat ze overal mee wegkomen,” verzucht George. ,,Net zoals hun rijke klanten. Die halen hun schouders op over het vrouwentekort. Ze kopen gewoon een arm meisje. Dat kost minder dan een buffel.” Maar George weigert te capituleren. ,,We kunnen die medische maffia niet vrijuit laten gaan. Het leven van miljoenen meisjes staat op het spel.”
Hilde Janssen
Algemeen Dagblad - september 2008
|
