Razzia’s van de islamitische zedenpolitie en overijverige fatsoensrakkers zijn dagelijkse kost in Atjeh sinds de invoering van de sharia wet vorig jaar. Voor de regionale Serambi krant blijft het voorpagina nieuws. De ene dag is het de sharia politie die jeugdige brommerrijders op de bon slingert die hun hoofddoek ‘vergeten’ zijn. De volgende dag nemen moslimstudenten de honneurs waar door meiden in strakke kledij van de weg te halen. De beul die zondaars bestraft met zweepslagen is altijd goed voor een foto. Groots nieuws zijn vooral de ‘dwalende mensenkinderen’ die op heterdaad zijn betrapt op een stil plekje op het strand, in de auto of in een hotelkamer.

Knarsetandend lees ik elke dag weer de berichten over de zedenbrigades. Zelf ben ik ook bijna een keer opgepakt. In gezelschap van een fotograaf en chauffeur zat ik op een afgelegen helling bij zee op een mooie zonsondergang te wachten. Zeer verdacht, hoorden we een passerende moraalridder zeggen. Een blanke vrouw en twee Indonesische mannen. Dat kan geen familie van elkaar zijn, dus die mogen niet samen op die berg zitten, meldde hij zijn vrienden per mobiel.

De preutsheid druipt er vanaf. Zwaaiend met de sharia wet willen de zedenbrigades elk ‘ongeoorloofd’ contact tussen mannen en vrouwen verbieden en alle vrouwen wegstoppen in een soepjurk. Voor hun eigen bestwil, natuurlijk. Om verboden seksuele prikkels in de kiem te smoren.

Maar wie denkt dat sharia de seks in de ban doet heeft het mis. Op de binnenpagina van de Serambi komt het onderwerp seks uitgebreid aan de orde. Geoorloofde huwelijkse seks, wel te verstaan. In advertenties over potentieverhogende middelen en massages. Verrassend openhartig vertelt de ene man na de ander hoe zijn slappe piemel in het echtelijke bed zowel hem als zijn eega tot wanhoop dreef en de huiselijke vrede verstoorde. Terecht, vindt manlief, want een echtgenote heeft immers ook recht op seksuele bevrediging. Ergo, concluderen de adverteerders, de echtgenoot heeft de plicht hulp te zoeken voor zijn slappe piemel.

Niet alleen Atjeh kampt met het impotentie probleem. Heel Indonesië is in de ban van ‘DE’, oftewel Disfunctie Erectie zoals men het klinisch aanduidt. Maar ze gaan er zelden mee naar de dokter. Indonesische mannen vertrouwen op traditionele geneeskracht. Uit voorzorg worden grote hoeveelheden eieren geconsumeerd, liefst gemengd in een ‘jamu’ kruidendrank. De ontelbare jamu winkels draaien voor 80 procent op potentieverhogende poeders en drankjes. ‘Sterke medicijn’ heet dat in de volksmond.

Mocht dat niet baten, dan kan men altijd aankloppen bij een moslim genezer met sterke handen en religieuze krachten. Dat hebben de Atjeese mannen in de advertenties ook gedaan. Na de nodige frustraties zochten ze allemaal hun heil gezocht bij de een of andere moslimpredikant of Mekka pelgrim. Welke geneeswijze ze ook propageren, een kruidendrank, eierendiet of massage, hun religieuze titels fungeren als een garantie voor succes. En geoorloofd genot in het echtelijk bed.

Hilde Janssen
15 september 2007